Wycieczkę z Bielska-Białej do Poznania zafundowałem sobie jako rekompensatę, za to, że obowiązki zawodowe nie pozwoliły mi uczestniczyć w żadnych długodystansowych maratonach rowerowych, czego efektem jest brak eliminacji do BBT, w którym tak bardzo chciałem wziąć udział. Może ktoś z czytających chce wskoczyć na moje miejsce na liście startowej do BBT? Najbardziej żałowałem tego, że nie pojechałem w forumowym Maratonie Podróżnika. Koniec narzekania, może w przyszłym roku się uda.
W drogę do Poznania wyjechałem w sobotnie przedpołudnie (była już 10.50) przed wyjazdem w internecie sprawdziłem jedynie, o której godzinie mam pociąg powrotny z Poznania do Bielska-Białej. Pociąg odjeżdżał o godzinie 10.45 więc na pokonanie 400 kilometrowej trasy miałem dokładnie 24 godziny. Taki pociąg powrotny to niezły motywator żeby zbytnio nie ociągać się w trasie.
Trasę wycieczki miałem już wcześniej przygotowaną i wgraną do GPSa. W głównej mierze planowałem, że pojadę drogą DK11 i tak zrobiłem. Ruch samochodowy zarówno w dzień jak i w nocy nie był uciążliwy, TIRów nie było jakoś tak strasznie dużo, może to ze względu na weekend. Jakość nawierzchni DK11 jest bardzo dobra, co ułatwiło jazdę nocną, ponieważ nie trzeba było wpatrywać się w czarny asfalt w poszukiwaniu dziur. Na gorszą nawierzchnię drogi natrafiłem, gdy zjechałem z drogi krajowej w celu zbierania dodatkowych gmin. Czyli w okolicy Krupskiego Młyna oraz między Ostrowem Wielkopolskim a Kotlinem. Ten drugi odcinek jechałem przez Raszków, Ligotę i Koryta, był on trudny z kilku względów. Najmniej uciążliwe były godziny nocne, trudniejsze były warunki ze względu na nawierzchnię dróg, a najgorzej było ze względu na ludzi. Był to środek nocy, więc kończyły się wiejskie dyskoteki a na drogach i poboczach sporo było tych, co jeszcze na nogach stali i żarty się ich trzymały. Teraz już nie pamiętam, w której miejscowości ale za stojącym na poboczu samochodem dostawczym schowało się trzech wesołków, a gdy nadjechałem wyskoczyli na drogę z głośnym BUUUUU!!!! Oj, na długo przeszła mi senność, a średnia prędkość podróży znacznie podskoczyła. Tej nocy miałem jeszcze jedną tego typu przygodę gdy wesołe towarzystwo chciało spróbować sił na moim rowerze. Dlatego uważam, że bezpieczniej jest jechać nocą wśród TIRów niż wśród ludzi, którym nie wiadomo co dla zabawy strzeli do głowy. Gdy w Kotlinie wróciłem na DK11 znów mogłem skupić się na spokojnej jeździe.
Wieczorem, po trudach dnia liczyłem na piękny zachód słońca, nie było mi to jednak dane ze względu na spore zachmurzenie. Wschodu słońca jako takiego też nie udało mi się zobaczyć, przysłoniła go gęsta mgła, która szybko przesuwała się kilka metrów nad ziemią. Szła ona na takiej wysokości, że na mijanych elektrowniach wiatrowych było widać jedynie czubki ich łopat gdy obracając się były w najniższym położeniu.
Gdy zaczęło świtać, tak w okolicy godziny czwartej, każda wiata przystankowa kusiła postojem, a w głowie pojawiały się myśli „zatrzymaj się i zdrzemnij na ławce”. Nie chciałem tego robić z dwóch powodów, bałem się, że jak zasnę to ktoś „zaopiekuje” się rowerem i w dalszą drogę będę musiał iść pieszo, a drugi powód to bałem się wyziębienia. Wilgotność powietrza była bardzo wysoka, mgła kondensowała się na mnie i na elementach roweru powodując, że cały czas miałem mokre i zmarznięte od gripów i klamek hamulcowych dłonie. Parowało również lusterko i okulary. Całe szczęście widoczność na drodze cały czas była bardzo dobra.
Przed Kórnikami DK11 zmieniła się w S11 i musiałem poruszać się bocznymi drogami, gdzie trafiłem na remonty nawierzchni. Taką drogą dojechałem do granic Poznania, który na dodatek przywitał mnie mżawką powodującą śliską maź na remontowanych drogach. Gdy dotarłem na Dworzec Główny w Poznaniu świeciło już piękne słońce, ja zdążyłem wyschnąć, a do odjazdu mojego pociągu miałem jeszcze ponad trzy godziny wolnego czasu.
Nad ranem, kiedy zmęczenie i senność dawały się we znaki żałowałem, że nie zastawiłem w domu błotników i bagażnika pod tradycyjne sakwy, gdy korzystałem z dużej podsiodłówki popularnej wśród użytkowników forum podrozerowerowe. W takich momentach człowiek zaczyna liczyć każdy gram zbędnej wagi roweru i wyposażenia
Podróż pociągiem z rowerem, ma swoje dobre strony, bo w jednym wagonie dostają miejscówki ci, którzy pilnują swoich rowerów. Dzięki temu można poznać wiele ciekawych ludzi o podobnej pasji. Tym razem, wracając do domu poznałem Rafała z Wrocławia, który rowerem jeździł po większości krajów Europy. Słuchając opowieści na dobre zapomniałem o odsypianiu przejechanej nocy.